Strukturalizm w architekturze powstał w Holandii w XX wieku. Jego głównym celem było przystosowanie budynku do potrzeb człowieka. Takie projekty musiały być przede wszystkim:
Inspiracją dla strukturalizmu w architekturze były dawne osady afrykańskie. To tam pierwsze łączono miejsca wspólne z elementami mieszkaniowymi. Charakterystyczną cechą projektów z nurtu minimalizmu jest używanie prostych brył. W okresie powojennym, zainspirowani tym nurtem architekci zaczęli tworzyć pierwsze strukturalistyczne place zabaw.
Aldo Van Eyck
Za jednego z głównych architektów strukturalistycznych uważa się holenderskiego twórcę okresu powojennego – Aldo van Eycka.
Jego place zabaw wykorzystywały swoją przestrzeń, aby rozwijać wyobraźnię dziecka. Tworzył minimalistyczne przestrzenie, które miały stymulować umysły i wyobraźnię.
Uważał, że plac zabaw to nie cyrk, ani wesołe miasteczko. To miejsce, w którym dzieci mają w bezpieczny sposób zaspokajać potrzebę ruchu. Warto wspomnieć, że był twórcą ponad 700 takich przestrzeni w Amsterdamie.
Po wojnie miasta były bardzo zaniedbane, co było szczególnie kłopotliwie, ponieważ nastąpił powojenny wyż demograficzny, przez co dzieci nie miały zagwarantowanych żadnych miejsc do zabawy.
Van Eyck rozpoczął adaptację nieużywanych działek i przekształcał je w minimalistyczne place zabaw, co więcej sam projektował ich wyposażenie, wiele z jego projektów odskoczni, barierek, przeplotni czy betonowych murków z nieregularnych kloców oraz półkulistych drabinek gimnastycznych montowano w całej Holandii.
Holenderski twórca należał do krytycznej grupy młodych architektów CIAM. Twierdzili oni, że „Funkcjonalizm zabił kreatywność i doprowadził do zimnej technokracji, w której zapomniano o ludziach.”. Van Eyck, podobnie jak jego koledzy minimaliści, twierdził, że architektura powinna przede wszystkim “wspierać działania ludzi i promować interakcje społeczne pomiędzy mieszkańcami.”
Do XXI wieku przetrwało aż 90 strukturalistycznych placów zabaw Van Eycka.
Miejsca, które były przeznaczone na plac zabaw oraz same urządzenia do zabawy miały być otwarte na interpretację, a ramy urządzeń powinny być proste i wyzwalać w dzieciach kreatywne pomysły na zabawy. Uważał, że “dzieci najmniej czasu na placu zabaw poświęcają takim przedmiotom, które mają z góry określoną funkcję, preferują obiekty niejednoznaczne, lubią odkrywać ich przeznaczenie, wykorzystując swoją własną wyobraźnię.”
Elementy takich placów zabaw musiały być modułowe, czyli miały nieskończone możliwości rekombinowania ich w różnych kompozycjach.
Ostatnią cechą Van Eycka był śródmiejski charakter placów zabaw (dla strukturalizmu był to bardzo ważny aspekt projektowy). Plac zabaw miał się zgrywać z otaczającą tkanką miejską oraz wykorzystać istniejące otoczenie.
Naukowe Place Zabaw spełniają wszystkie te cechy: urządzenia są zbudowane na bazie prostych ram i można dowolnie personalizować. Łatwo z nich zbudować minimalistyczny plac zabaw, ścieżkę edukacyjną czy też strefę naukową.
W dzisiejszych czasach dalej mamy duże zapotrzebowanie na miejskie przestrzenie rekreacyjne, które będą bezpieczne. Dzieci chcą się bawić. Jednak coraz częściej napotykamy na problem braku wystarczającej powierzchni. Wykorzystanie pomysłu Van Eycka i postawienie na strukturalistyczny plac zabaw sprawia, że przestrzenie miejskie zyskują nie tylko funkcjonalność, ale także estetykę. Co więcej, tworzymy w ten sposób miejsca, które angażują i integrują lokalną społeczność, a o to bardzo trudno w dzisiejszych czasach.
Jesteś architektem i chcesz nawiązać z nami współpracę? Skontaktuj się z nami!
512 450 033
